AURIKULOTERAPIA to akupresura i akupunktura ucha.
Tradycyjna Chińska Medycyna (TCM) istnieje od wielu tysięcy lat i zachowała swój kształt pomimo ewolucji, przez którą przeszła na przestrzeni wieków. Akupunktura ucha jest pewnym etapem tej ewolucji. Należy do świata medycyny chińskiej, jej systemu myślenia, diagnozowania i leczenia, ale jest jednocześnie mikrosystemem, czyli posiada pewnego rodzaju niezależność w jej ramach.
Ta niezależność wyraża się przede wszystkim w tym, że może być stosowana samodzielnie, jest do pewnego stopnia samowystarczalna. Można się do niej ograniczyć w procesie badania i leczenia.
Ucho nie jest tu traktowane jako narząd zmysłów czy fragment skóry na głowie, jest obszarem, poprzez który możemy wejść w interakcję z całym organizmem.
Aurikuloterapia używa wyłącznie punktów na przedniej i tylnej części małżowiny usznej, która jest holograficznym odzwierciedleniem całości organizmu, włącznie
z jego warstwą psychiczną.
W aurikuloterapii możemy stosować zarówno akupunkturę, czyli nakłuwanie odpowiednich punktów igłami. Jak również akupresurę - w wybranych punktach umieszcza się wtedy maleńkie plasterki z ziarnami vaccarii lub gorczycy. Ogromną zaletą akupresury jest możliwość włączenia pacjenta w proces leczenia i to bez użycia igieł (ucho jest bardzo unerwione, w związku z tym jest niezmiernie wrażliwą częścią ciała i wielu ludzi boi się wkłuwania igieł - dlatego też technika używająca ziarna likwiduje strach przed bólem). Podczas dni dzielących jeden zabieg od drugiego, pacjent masuje punkty poprzez nacisk na ziarenka. W ten sposób działanie zabiegu przedłuża się, a pacjent może aktywnie przyczynić się do skuteczności zabiegów. Ten aspekt rzadko jest możliwy w innych terapiach.
Igły i ziarna nie stanowią jedynych technik używanych w aurikuloterapii. Moksa (ogrzewanie), masaż, igły (pinezki) pozostawione w uchu na kilka dni czy magnesy, pozostają do wyboru terapeuty zależnie od postawionej diagnozy
i potrzeb pacjenta.
Tradycyjna Chińska Medycyna (TCM) istnieje od wielu tysięcy lat i zachowała swój kształt pomimo ewolucji, przez którą przeszła na przestrzeni wieków. Akupunktura ucha jest pewnym etapem tej ewolucji. Należy do świata medycyny chińskiej, jej systemu myślenia, diagnozowania i leczenia, ale jest jednocześnie mikrosystemem, czyli posiada pewnego rodzaju niezależność w jej ramach.
Ta niezależność wyraża się przede wszystkim w tym, że może być stosowana samodzielnie, jest do pewnego stopnia samowystarczalna. Można się do niej ograniczyć w procesie badania i leczenia.
Ucho nie jest tu traktowane jako narząd zmysłów czy fragment skóry na głowie, jest obszarem, poprzez który możemy wejść w interakcję z całym organizmem.
Aurikuloterapia używa wyłącznie punktów na przedniej i tylnej części małżowiny usznej, która jest holograficznym odzwierciedleniem całości organizmu, włącznie
z jego warstwą psychiczną.
W aurikuloterapii możemy stosować zarówno akupunkturę, czyli nakłuwanie odpowiednich punktów igłami. Jak również akupresurę - w wybranych punktach umieszcza się wtedy maleńkie plasterki z ziarnami vaccarii lub gorczycy. Ogromną zaletą akupresury jest możliwość włączenia pacjenta w proces leczenia i to bez użycia igieł (ucho jest bardzo unerwione, w związku z tym jest niezmiernie wrażliwą częścią ciała i wielu ludzi boi się wkłuwania igieł - dlatego też technika używająca ziarna likwiduje strach przed bólem). Podczas dni dzielących jeden zabieg od drugiego, pacjent masuje punkty poprzez nacisk na ziarenka. W ten sposób działanie zabiegu przedłuża się, a pacjent może aktywnie przyczynić się do skuteczności zabiegów. Ten aspekt rzadko jest możliwy w innych terapiach.
Igły i ziarna nie stanowią jedynych technik używanych w aurikuloterapii. Moksa (ogrzewanie), masaż, igły (pinezki) pozostawione w uchu na kilka dni czy magnesy, pozostają do wyboru terapeuty zależnie od postawionej diagnozy
i potrzeb pacjenta.